این پنجره خیلی وقته غبار روبی نشده. شاید دلیلش بی حوصلگی باشه شاید هم روزمره گی.

................

..................

چهار شنبه شب باید می رفتم شیر پلا. یه کلاس تئوری بود که  من باید در اون درس  می دادم  .  ساعت یک و نیم بعد از ظهر بود که از میدون سربند راه افتادم برم بالا و چقدر مسیر خلوت بود.

وقتی از شیر در که جاده سازی همه چیزشو بهم زده رد می شی و از کتار صف طولانی کافه ها عبود      می کنی هنوز حس توی کوه بودن بهت دست نمی ده . دلت می خواد تند تر بری بالا.

برسی به  ساختمون امداد ونجات . اول قسمت سنگی راه شیر پلا.

و اون سر پاینی رو که رد می شی  انگار داری پا می زاری توی کوه واقعی. گیرم که سیم بکسل ها و پله ها پاک مسیر را بیریخت کرده ولی فضا فضای کوهه .

با همه قشنگی و عدم قطعیتش.

نفرات کلاس  توی شیر پلا داشتن استراحت می کردن  برای کلاس عصر و من چقدر وقتی دیدمشون حسودیم شد. از اون بالا تهران دود گرفته هم پیدا بود.

باد یه خورده دود ها را کنار زاده بود و شهر معلوم بود.

شهر شلوغ و دود گرفته و کثیف .

و چقدر حسودیم می شد به اونها که سه روز اون بالا می موندن و فقط حرف کوه را می زدن .

......................

 هيچوقت چنين کساني رو نديده بودي . نه
 

شك

شك كن. به تو گفته بودم كه بايد شك كرد.شك كرد و شكوه كرد و شكايت كرد.
مگر نمي بيني كه همه كس همه چيز را از ياد برده است؟ همه چيز كه انگار هيچ بوده است. هميشه اي كه انگار هرگز نبوده است.
شك كن. ببين فرياد كه مي زني مي گويند فرياد نزن. فرياد ترس آور است.ترس خواهر مرگ است. با فريادت مي ميراني و مي كشي. ببين اگر سكوت كني مي گويند ساكت نباش. سكوت وحشت آور است. وحشت مرگ آفرين است. با سكوتت مي ميراني و مي كشي.
شك كن. به آن كه سنگ اول را پرت مي كند, به آن كه سنگهاي پراكنده را جمع مي كند, به آنكه سنگها را در جيب پنهان مي كند و شك كن به آن كه سنگ در دستش چنان ابريشم مي لغزد. به اين دستها كه نشانه مي روند با سنگي در مشت, به دستها شك كن.
شك كن. به نگاهي كه به سوي توست و تو را نمي بيند, به نگاهي كه از تو دزديده مي شود, به نگاهي كه به سوي توست و ديگري را مي كاود و شك كن به آن نگاهي كه از جنس سنگهايي است كه اين دستها نشانه مي روند.به اين چشمها كه نشانه مي روند با نگاهي سنگي, به چشمها شك كن.
شك كن.
اين راه كه پيش پاي توست, همين راه كه تا آخر جهان مي رود, سنگلاخ است.
زخمهاي آنها كه تا آخر جهان رفته اند را ديده اي؟
آنها زخمي همين سنگها و دستها و نگاه ها و چشمهايند.
شك كن    ......
 

 نام اين کوته نوشت ها از داستان جاوداني شاهزاده کوچولو به عاريت گرفته شده است .

اخترک B612  براي همه ما جزيره آرامشي است که زماني خودخواسته از آن کوچيده ايم تا به دنبال پاسخ زندگيمان بگرديم در صورتيکه پاسخ همواره در بــراير ديده گان ما قرار دارد چه در آن اخترک باشيم چه نباشيم .

اما براي ديدن آن بايد با چشم دل ديد .

کاري که از عهده آدم بزرگ ها بر نمي آيد.

در اينجا کوته نوشته هاي ادواري و پراکنده من جمع آوري خواهد شد

کوته نوشته هايي ييشتر با مضمون کــــوه و انـــسان و گاهـــي در باره روزمره گي هايم و آنچه مي بينم و آنچه که گاه نمي خواهم ببنم.

نوشتن نوعي تمرين و ورزش ذهني برايم محسوب مي شود.

نوعي آرامش در هياهوي زندگي روزمره . نوعي تمرکز که سخت به آن دل بسته ام .

علی پارسایی

آرشيو

رابطه کوهنورد با کوه هايش جز اسرار دروني خود اوست . پيچيدگي ها و عمق دره ها ياد آور ذهن و ضمير انساني است .

هر کس در اين بلندي ها پي چيزي است که فقط خود او مي داند.

وسوسه رسيدن به بلنداي کوه هاي سپيد چيزي نيست که در حيطه جغرافيايي خاص و مرز بندي هاي متداول گنجانده شود چرا که کوه ها از آن همه انسان هاست .                   عباس جعفري